Maandag 1 November

Lukas 17:11-19
Op sy reis na Jerusalem toe het Jesus al met die grens tussen Samaria en Galilea langs gegaan. Net toe Hy ‘n sekere dorpie wou binnegaan, kom tien melaatse mans Hom tegemoet, maar hulle bly op ‘n afstand staan en roep hard: “Jesus, Here, ontferm U oor ons!” Toe Hy hulle sien, sê Hy: “Gaan wys julle vir die priesters.” Op pad daarheen het hulle gesond geword. En een van hulle het, toe hy sien dat hy genees is, omgedraai en God hardop geprys. Hy het voor die voete van Jesus neergeval en Hom gedank. Hierdie man was ‘n Samaritaan. Toe sê Jesus: “Was daar nie tien wat gesond gemaak is nie? Waar is die ander nege dan? Is daar niemand anders wat omgedraai het om God die eer te gee behalwe hierdie man wat nie eers ‘n Jood is nie?”
En vir hom sê Hy: “Staan op en gaan huis toe. Jou geloof het jou gered.”
‭‭
Om oor te gesels en dink:
Hierdie groep melaatse mense roep uit na Jesus! Nie om weg te bly soos die gebruik was nie, maar om hom oor hulle te ontferm. Hulle word genees en slegs een persoon kom terug en dank Jesus. Dankbaarheid moes teenoor mense wat belangriker as jy is betoon word – veral God. Hierdie man erken dus dat dit die Here Jesus is in wie hy hom vasgeloop het. Hy kan nie anders as om dankbaarheid teenoor Jesus te betoon nie.

Neem ‘n oomblik van stilte.

• Is dankbaarheid ‘n reaksie? Soos ‘n episode/moment as iets gebeur en dan moet ons dankbaar wees?

Tog wanneer ons in Jesus vasloop, is dit ‘n verhouding en dankbaarheid wat dus vanuit hierdie verhouding oorvloei. Nie episodes of dankbaarheid wat gekoppel is aan gebeurtenisse nie.

• Hoe lyk ‘n lewe wat gedurig getuig van dankbaarheid, omdat ons, ons vasloop in die Here Jesus?

Gebed
Here, dankie dat ons in verhouding met U staan. En gereeld in U vasloop. Heilige Gees, help ons om nie net in sekere momente dankbaar te wees nie, maar ‘n lewe van dankbaarheid te leef. Amen.